Rabu, 19 Oktober 2011

Utusan Online - Rencana

3:43 PTG Dicatat oleh blog2

Klik GAMBAR Dibawah Untuk Lebih Info

sumber :-

Utusan Online - Rencana

Harapan rundingan Hamas-Israel

Posted:

Harapan rundingan Hamas-Israel

PENULIS ialah GeoStrategis Institut GeoSpatial UTM dan ahli bersekutu Majlis Profesor Negara.

GEOPOLITIK kemelut Palestin-Israel jarang sekali memberi habuan kepada kedua-dua belah pihak yang bertelagah apabila satu keputusan dilaksanakan kerana lumrahnya hanya satu pihak yang meraih keuntungan.

Pertukaran tahanan askar Israel Gilad Shalit yang ditahan oleh Hamas lebih dari lima tahun lalu dengan 1,027 tahanan Palestin yang dipenjarakan oleh rejim Zionis mahu tidak mahu secara rambang dianggap berat sebelah kerana kadar jumlah pertukaran yang tidak seimbang.

Memang benar Hamas hanya mempunyai seorang tahanan askar Israel manakala rejim Zionis pula memiliki lebih dari 6,000 tahanan pejuang Palestin. Tetapi perlu ditekankan perjanjian pertukaran tahanan dengan kadar 1:1027 tidak disertai dengan syarat sampingan kecuali 200 tahanan yang dibebaskan tidak dibenarkan pulang ke Genting Gaza atau Tebing Barat.

Berasaskan jumlah tahanan maka sudah pasti Hamas adalah pihak yang paling beruntung berbanding dengan rejim Israel.

Begitu juga di antara Hamas dan Fatah walaupun kedua-duanya adalah seteru Israel dan memperjuangkan matlamat negara Palestin yang merdeka, tetapi hanya satu pihak yang meraih keuntungan.

Apabila Presiden Mahmoud Abbas mengemukakan permohonan Palestin sebagai ahli penuh Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) pada September lepas, beliau telah disanjung oleh sebahagian besar masyarakat antarabangsa.

Fatah yang menjadi tunjak kerajaan Abbas di Tebing Barat meraih manfaat dari peristiwa tersebut sementara Hamas pula dicela kerana menentang strategi kemerdekaan melalui pentas PBB.

Tetapi hari ini Hamas pula disanjung oleh rakyat Palestin kerana berjaya memeterai perjanjian berat sebelah dengan Israel sementara Fatah sedaya-upaya cuba menggambarkan mereka juga ada memainkan peranan dalam rundingan pertukaran tahanan.

Jika Hamas yang meraih habuan sementara Israel pula dinilai sebagai bertolak ansur dengan pihak yang dianggap sebagai pengganas dan Fatah pula bagaikan diketepikan dalam perjanjian tersebut, analisis yang lebih menarik adalah apakah perkembangan terbaru ini akan memberi kesan kepada proses rundingan damai yang telah lama terbantut.

Harapan strategi Abbas menggunakan PBB untuk memaksa proses rundingan bergerak semula nampak gayanya tidak menjadi kerana begitu sukar Palestin memperolehi sokongan minimum sembilan ahli Majlis Keselamatan.

Israel pula menjadi bertambah angkuh menjadikannya bertambah rancak membina penempatan haram Yahudi yang baru di Tebing Barat dan Baitulmaqdis Timur.

Ramai yang begitu sinis dengan andaian bahawa Perdana Menteri, Benjamin Netanyahu sudah mula mahu bertolak ansur dan sanggup berunding dengan Hamas yang dilabel sebagai pengganas. Sebenarnya rejim Zionis agak buntu dalam hal pembebasan Shalit kerana berbagai usaha telah diterokai tetapi tidak berjaya kerana tidak mempunyai sumber perisikan yang mencukupi membuatkan kaedah menyelamatkan Shalit melalui strategi ketenteraan sukar dilaksanakan.

Tidak dapat dinafikan bahawa Netanyahu telah bertolak ansur dalam perjanjian pertukaran Shalit tetapi permintaan Hamas untuk membebaskan Marwan Barghouti dan Ahmad Saadat yang dianggap pemimpin penting pergerakan tersebut telah di tolak oleh Israel.

Begitu juga dengan syarat 200 tahanan tidak dibenarkan pulang ke Palestin adalah manifestasi kepada hubungan rapuh di antara Hamas dan Israel. Malah pada 1985 Israel pernah membebaskan 1,150 tahanan Palestin sebagai pertukaran dengan tiga askar Israel dan peristiwa itu tidak pernah mengubah senario konflik Asia Barat.

Tetapi pengajaran paling penting pertukaran tahanan terbaru ini adalah tanda kesyukuran bukan sahaja dirasai oleh rakyat Palestin tetapi juga rakyat Israel. Jika diambil iktibar sejarah pergolakan Ireland Utara dan bagaimana perdamaian dicapai oleh dua pihak yang tidak boleh bersemuka, semuanya bermula dari pembebasan ahli militan Republikan dari tahanan penjara Maze berdekatan Belfast pada tahun 1998.

Perjanjian Good Friday dan seterusnya pembebasan tahanan penjara Maze menggambarkan sifat tolak ansur di antara pihak Katholik dan Protestan yang bermusuhan dan seterusnya mengendurkan ketegangan.

Seperti mana tahanan ahli Republikan yang dibebaskan itu telah terlibat dalam aktiviti yang mengakibatkan korban nyawa dan kemusnahan harta benda serupa dengan tahanan rakyat Palestin, tetapi proses pembebasan tahanan di Ireland Utara telah digunakan sebagai pemangkin untuk mendapat kekuatan politik oleh pihak yang mahu menamatkan konflik.

Begitu juga dengan apa yang sedang berlaku di Asia Barat, pertukaran tahanan ini boleh digunakan sebagai batu loncatan untuk memulakan proses rundingan damai. Apa yang penting adalah Israel telah menunjukkan sikap tolak ansur dan mahu membuka pintu rundingan dengan Hamas. Sikap tolak ansur adalah penting kerana selama ini Israel tidak mahu berganjak terutama sekali mengenai masalah persempadanan dan pembinaan penempatan haram Yahudi.

Begitu juga dengan rundingan damai yang menyisihkan Hamas tidak akan memberi makna kerana Abbas yang disokong oleh Fatah hanya berkuasa di sebahagian Tebing Barat.

Perantara rundingan yang adil oleh Mesir dan Jerman juga penting kerana Hamas dan Israel telah memberi kepercayaan penuh untuk berunding bagi pihak mereka. Begitu juga dengan Hamas yang memperjuangkan penghapusan Israel juga mampu bertolak ansur kerana beberapa permintaan mereka telah ditolak.

Sebagaimana ibu bapa Shalit bergembira dengan pembebasan anak mereka begitu juga tahanan Palestin turut mempunyai ibu bapa yang menyambut kepulangan anak mereka.

Makmurnya Palestin bermakna Israel juga akan menikmati suasana serupa. Cuma pihak yang bertelagah perlu bertolak ansur dan perantara pula perlu mempunyai pegangan yang tidak berat sebelah.

Full content generated by Get Full RSS.

Bahasa etnik perlu pembelaan

Posted:

Bahasa etnik perlu pembelaan

Oleh TARMIZI ABDUL RAHIM
pengarang@utusan.com.my

BAHASA adalah petunjuk bangsa, umpama sinonimnya gula dengan rasa manisnya, garam dengan masinnya.

Pepatah Melayu, 'Bahasa Jiwa Bangsa' mempunyai kebenarannya kerana tanpa bahasa sesuatu bangsa itu langsung tidak bermakna atau lebih tepat lagi bakal pupus di dunia ini.

Tragedi itulah yang terjadi kepada Bahasa Sanskrit dan Latin yang sedikit waktu dahulu merupakan bahasa lingua franca dunia, tetapi kini hanya tinggal sejarah, kekal pun hanya sekadar tatapan bahan pameran di muzium bahasa atau digunakan sebagai bahasa untuk terma-terma tertentu seperti nama-nama saintifik yang khusus bagi tumbuhan dan perundangan sahaja.

Menurut seorang pakar bahasa, Michael Krauss, dunia pada masa ini mempunyai lebih 6,000 jenis bahasa dalam pelbagai dialek dan selepas abad ke-21, lebih separuh daripadanya akan pupus termasuklah secara khususnya bahasa minoriti etnik di Sabah, antaranya Iranun.

Beliau dalam kajiannya menyebut bahawa sepertiga daripada jumlah bahasa itu terdapat di Asia. Sebanyak 50 peratus jumlah itu disifatkannya sebagai 'moribund' atau nazak iaitu bahasa yang tidak diajar dan dipelajari oleh kanak-kanak yang dilahirkan dalam masyarakat itu.

Sementara itu, 40 peratus lagi berada dalam keadaan 'endangered' iaitu bahasa yang jika tidak dibantu mungkin tidak akan diamalkan atau dituturkan oleh generasi mendatang dan ini bermakna cuma 10 peratus daripada jumlah bahasa dunia boleh disifatkan sebagai 'selamat'.

Yang Dipertua Dewan Rakyat, Tan Sri Pandikar Amin Mulia yang juga Penaung Persatuan Bahasa dan Kebudayaan Iranun Sabah (BKI) mempunyai pandangan sinikal apabila mendedahkan bahawa bahasa Iranun, Kota Belud, Sabah akan mati dan lenyap selepas daripada generasinya, sekiranya tiada usaha gigih dilakukan termasuk daripada pihak kerajaan sendiri.

Malah beliau mengakui bahawa anak-anaknya tidak pandai bertutur dalam bahasa etniknya iaitu bahasa Iranun, katanya pada majlis perasmian bangunan Taska Bahasa Iranun BKI di Kampung Payas-Payas, Kota Belud, Sabah baru-baru ini.

Bukan mengungkit tetapi sekadar luahan mengenai hak dan nasib etnik bumiputera yang seakan terlepas pandang oleh kerajaan, Pandikar berkata, kerajaan sanggup mengeluarkan peruntukan lebih RM1 bilion setahun untuk perkembangan sekolah jenis kebangsaan terutama Cina, tetapi apabila pendokong bahasa etnik memohon permohonan, ia seperti diragui dan dipersoalkan.

Sedangkan, katanya, kumpulan bumiputera etnik di negara ini tanpa kompromi pada setiap masa akur dan taat kepada negara, langsung tanpa sebarang perasaan berbelah bahagi apabila menerima bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan, perpaduan dan integrasi.

"Apabila diajukan kepada Pejabat Pelajaran Daerah untuk sedikit peruntukan bantuan taska, alasan yang diberikan ialah kita tidak mampu dan tiada tenaga kerja mahir.

"Jawapan penyelesaiannya amat mudah, kerana masih terdapat di kalangan komuniti etnik ini yang masih fasih berbahasa etnik sendiri, maka tempatkan mereka dalam kawasan masing-masing barulah kosnya tidak meningkat.

"Negara Papua New Guinea mempunyai lebih 200 dialek tetapi kerajaan mereka memberikan bantuan supaya bahasa masing-masing dipelihara dan diajar kepada golongan kanak-kanak.

"Memanglah bunga rasmi Malaysia adalah Bunga Raya, tetapi ia akan kelihatan amat janggal dan langsung tidak cantik apabila dibiarkan sendiri tanpa ada pokok-pokok hiasan dan bunga lain di sekelilingnya, fungsinya untuk saling melengkapi antara satu sama lain. Begitulah kaitannya antara bahasa kebangsaan dan bahasa etnik," katanya.

Terkadang apabila diperhatikan dasar kerajaan seperti tiada kesinambungan. Contohnya Kementerian Pelancongan amat mementingkan 'penjualan' produk budaya etnik dengan memaparkan gambar rakyat berpakaian tradisional etnik pelbagai kaum di negara ini di papan-papan iklan.

Tetapi pada masa sama, dasar menjaga bahasa etnik yang menjadi jiwa kepada bangsanya agak kabur. Perlu diingat jika dibiarkan berlarutan, kebudayaan etnik ini akan lenyap selari dengan pupusnya bahasa mereka, sekali gus hilanglah 'aset' produk pelancongan negara.

Menyentuh mengenai bahasa Iranun, ia digunakan oleh kira-kira 20,000 orang Iranun yang tinggal di 26 perkampungan di Kota Belud; tiga perkampungan di Lahad Datu iaitu di Kampung Barigas, Bakolod dan Kampung Nala dan satu kampung di Daerah Kudat iaitu Kampung Indarason.

Penubuhan BKI merupakan inisiatif kumpulan itu bagi menghalang kepupusan bahasa ibunda mereka, dengan Pandikar bertindak sebagai penasihatnya dan didokong oleh tokoh-tokoh masyarakat dalam komuniti berkenaan di seluruh Sabah.

Langkah awal yang dibuat BKI untuk memulihara bahasanya adalah dengan mengambil inisiatif sendiri membentuk sistem ejaan dan penulisan 'orthography' bahasa Iranun pada 1998 dengan bantuan secara percuma daripada Profesor Howard P. Mc Kaughan dan pegawai-pegawai Summer Institutes of Linguistic (SIL) Sabah iaitu Jim dan Karla Smith.

Tiga siri bengkel diadakan sejak 1999, untuk memperkenalkan dan melatih peserta dalam penggunaan sistem ejaan bahasa Iranun untuk menulis buku-buku dalam bahasa itu. Bengkel-bengkel susulan telah diadakan yang bertujuan menggalak dan merangsang peserta untuk menulis cerita-cerita rakyat, buku kanak-kanak, kamus bergambar dan adat istiadat Iranun.

Kesemua tulisan itu telah dicetak sebagai bahan bacaan dan rujukan untuk masyarakat Iranun. Kesemua kerja yang dihasilkan oleh komputer dibuat oleh pelatih dilatih oleh Jim dan Karla.

Sehingga kini, projek bahasa Iranun menghasilkan lebih 80 buah buku kecil termasuk buku kanak-kanak dan kalendar. Untuk masa depan, BKI akan mendirikan pusat latihan dan perpustakaan di setiap zon yang dikenalpasti untuk menempatkan semua buku Iranun dan lain-lain bahan bacaan termasuk bahasa lain.

Objektif utama projek ini untuk mengadakan kelas-kelas pra sekolah dengan menggunakan bahasa Iranun sebagai bahasa pengantar selain menyediakan sebanyak mungkin bahan bacaan dan rujukan untuk diserahkan kepada Kementerian Pelajaran bagi ditimbangkan untuk Bahasa Iranun diajar di sekolah-sekolah sebagai POL (People own language) dan akhirnya sebagai mata pelajaran.

Walaubagaimanapun cantik dan elok perancangannya, ia masih berkait rapat dengan faktor kewangan bagi melancarkan segala usaha murni itu.

Oleh itu, usaha kumpulan etnik minoriti ini selain memerlukan bantuan kewangan daripada kerajaan, mereka juga amat mengharapkan sokongan, dorongan dan kepakaran daripada pihak lain seperti pertubuhan bukan kerajaan, korporat dan institusi pengajian tinggi.

Full content generated by Get Full RSS.

Kredit: www.utusan.com.my

Rabu, 19 Oktober 2011